0. Prolog

 Lisa

     Ciemność pochłonęła już wszystko. Mimo lata, temperatura na dworze wynosiła niecałe siedem stopni Celsjusza. Stałam oparta o wielkie drzewo. Grobową ciszę przerywał szum rzeki, znajdującej się na skraju lasu. Krzyk ojca nadal dzwonił mi w uszach. Miałam tego dosyć. Chciałam odejść, nie wiedziałam dokąd, ale taki miałam zamiar. Poczułam, jak samotna łza spłynęła mi po policzku. Może zacznę od samego początku.

     Nazywam się Lisa Cowerberg. Mieszkam w małym miasteczku, które nie ma nawet swojej stałej nazwy. Urodziłam się 30 sierpnia, w czasach kiedy światem zaczęła rządzić nauka. Dziesięć lat temu straciłam matkę. Miałam wtedy pięć lat. Zginęła ona w wypadku samochodowym, jechała ze mną do szpitala. W autobusie było jeszcze osiem innych osób. Nikt oprócz mnie nie przeżył. Mój ojciec załamał się po tym zdarzeniu. Porzucił pracę i zostaliśmy bez grosza przy duszy. A żeby tego było mało, zaczął pić i to dużo. Nie było dnia, kiedy byłby zupełnie trzeźwy. Jedyną osobą, na którą mogłam wtedy liczyć, była moja babcia. Po roku nawet z nami zamieszkała. Niestety nie rozwiązało to naszych problemów finansowych. Ledwo nas było stać na moje szkolne książki. Szczerze mówiąc, nie przepadam za szkołą. Może dlatego, że nie mam żadnych przyjaciół. Nie grzeszę urodą ani inteligencją, toteż nikt mnie nie lubi. Każdy dzień wśród rówieśników jest dla mnie męczarnią, lecz ciągle liczę na to, że kiedyś znajdę z nimi wspólny język.

Nie mam rodzeństwa, przez co czuję się nieco samotna. Czasem, gdy mam problem, uciekam do lasu znajdującego się niedaleko domu. Droga do niego nie jest zupełnie łatwa. Trzeba pokonać płot i rzekę.

Tak też jest i tym razem. Znowu pokłóciłam się z ojcem. O co? O to, co zwykle – o picie. Próbuję go jakoś odzwyczaić od tego świństwa, przez które jest "opętany", ale za każdym razem kończy się to tak samo – ja siedzę w lesie, a on pijany, śpi na fotelu z butelką w ręku.

     Opuściłam dom szybciej niż zwykle. Nie zwracałam uwagi na nic. Biegłam przed siebie, póki nie poczułam, że nie mam butów. Chciałam zawrócić, lecz wiedziałam, co zastanę w mieszkaniu.

Rzekę pokonałam z trudnością. Tego wieczoru nurt był silniejszy, a ja byłam zbyt roztrzęsiona. Znalazłam to drzewo i oparłam się, by nie upaść. Nie miałam już siły... siły, aby znosić zachowanie ojca.

I w ten oto sposób wracamy do punktu wyjścia.

____________

No i jest prolog. Długo musiałam się głowić nad tym czy go dodać, czy nie. Dziękujcie Only, która mnie do tego namówiła. Wiem, że jest krótki, lecz nie potrafię pisać długich wstępów. Zachęcam do komentowania.