1.Narada

  Lisa

-Lisa!

-Lisa, kochanie! Gdzie jesteś?! - po raz kolejny usłyszałam znajomy głos. Wiedziałam kto mnie wołał – moja babcia.

-Tutaj! - odkrzyknęłam z trudem.

-Dziecinko, jak ty wyglądasz?! - przeraziła się na mój widok. 

W rękach trzymała koc, którym mnie okryła. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że siedzę skulona na trawie, a moje oczy są spuchnięte od łez, które płynęły po moich różowych policzkach. Gdy poczułam ciepły materiał na swoich ramionach, przybyło mi odrobinę siły by wstać. Przytuliłam się do starszej kobiety, która owinęła jeszcze moją szyję szalikiem.

-Martwiłam się o ciebie - powiedziała, patrząc na mnie z matczyną troską.

-Wiem, przepraszam - dałam radę tylko tyle wybąkać, bo zrobiło mi się nagle strasznie zimno. Nie zdziwiło mnie to. Byłam ubrana jedynie w krótkie spodenki i bluzkę z krótkim rękawem, oczywiście nie licząc koca i szalika, od babci.

-Chodź do domu - zaproponowała. Jednak widząc moją minę szybko dodała: - Śpi. Obudzi się zapewne dopiero jutro w południe.

     Nie sprzeciwiałam się. Ruszyłam wolno przodem, ale przy pierwszym kroku poczułam przeszywający ból w lewej kostce. To było nie do zniesienia. Nie mogłam się ruszyć, więc przykucnęłam i zaczęłam rozmasowywać źródło bólu.

-Co się stało? - zapytała babcia, która szybko znalazła się tuż obok mnie.

-Nie wiem. Pewnie skręciłam nogę, gdy przeskakiwałam płot - powiedziałam, nadal masując kostkę.

-Dasz radę iść? - zadała kolejne pytanie, tym razem z większym strachem.

Spojrzałam w jej oczy, które zawsze patrzyły na mnie, jak na jakiś skarb. Kochała mnie, a ja ją.

-Mogę spróbować - jęknęłam i podjęłam próbę wstania, ale nie obyło się bez pomocy babci.

     W jakiś sposób dotarłyśmy do domu. Nie było łatwo, ale z porozrzucanych po drodze gałęzi, wybrałam dwie najmocniejsze, by posłużyły mi za kule. Na tle rozgwieżdżonego nieba budynek wyglądał strasznie. Dziurawy dach, rozbite okno, oberwane parapety, to tylko utwierdzało człowieka w myśli, że znajduje się w jakimś horrorze. Może tylko mi się tak wydawało, lecz czułam obecność kogoś obcego na podwórku. Przeszłam przez bramkę. Babcia szła cały czas za mną, pilnując abym nie upadła. Podchodząc do starych drzwi zawahałam się. Usłyszałam szelest w krzakach, rosnących niedaleko. Zastanawiałam się co to mogło być. Wiedziałam, że jest za późno, aby jakiekolwiek zwierzę, zamieszkujące okolice o tej porze wybrało się na polowanie.

-Wnusiu, wszystko w porządku? - babcia szturchnęła mnie lekko w ramię.

-Tak, tak. Zamyśliłam się - wytłumaczyłam, po czym nacisnęłam klamkę.

    Weszłyśmy do domu. Chwilę trwało, nim znalazłam włącznik światła. Kiedy mi się udało, to co zobaczyłam, w ogóle mnie nie zdziwiło. Jak zwykle, mój ojciec siedział przed telewizorem (jeśli stare pudło, które odbiera tylko dwa kanały, można tak nazwać) z butelką piwa, w ręku. Podeszłam do niego, by sprawdzić czy śpi. Jednak odór, który od niego pochodził, był tak silny, że zakręciło mi się w głowie i postanowiłam sobie to darować.

-Lisa, pójdź do pokoju i połóż się. Ja zaraz do ciebie przyjdę z kolacją i obejrzę twoją nogę - powiedziała łagodnie babcia, idąc do kuchni.

Posłuchałam się i weszłam po schodach, a raczej wpełzłam. Zanim weszłam do pokoju, poszłam do łazienki. Stanęłam nad zlewem. W lutrze, znajdującym się nieco wyżej zobaczyłam zmęczoną dziewczynę o bladej cerze. Po jej szarych oczach widać było, że dużo płakała.

    Odkręciłam kran i nabrałam w ręce zimną wodę. Opłukałam twarz i wytarłam ręcznikiem. Poczułam niewielką ulgę. Nie czułam już przynajmniej smaku słonych łez.

Powlokłam się w stronę swojego pokoju. Nie lubiłam go, ponieważ wiązało się z nim bardzo dużo przykrych wspomnień.

Luke

      Siedziałem przed starymi drzwiami i czekałem na niego. Powiedział, że zajmie mu to tylko chwilę, ale od dwóch godzin nawet do mnie nie wyjrzał. Korytarz w którym się znajdowałem, wyglądał nieco strasznie o tej porze dnia. Moją twarz oświetlał mały płonień pochodni, wiszącej na ścianie jakiś metr ode mnie. Było ich tu sporo, lecz połowa z nich już pogasła. Marmurowa posadzka stała się strasznie zimna i byłem zmuszony wstać. Oparłem się o drzwi. Chciało mi się spać. Powieki mi ciążyły i już powoli zasypiałem. Gdyby nie niewielki ruch drzwi, na pewno oddałbym się w objęcia morfeusza.

Otrząsnąłem się i odsunąłem. W tym samym czasie drzwi się otworzyły. Na korytarz wyszedł mężczyzna w średnim wieku. Miał na sobie długą, wzorzystą szatę. Głowę pokrywały mu ciemne, gęste włosy. Na twarzy widniał ledwo widoczny uśmiech.

      Mężczyzna gestem zaprosił mnie do środka. Posłuchałem się i wolnym krokiem ruszyłem w kierunku oświetlonego, ciepłego pomieszczenia. Rozejrzałem się po twarzach osób, siedzących przy dużym stole. Mieli na sobie podobne, różnokolorowe szaty sięgające ziemi. Pokój wystrojony był w kolorach czerwieni i czerni. Ogromny stół stał pośrodku, a wokół niego siedziało kilkanaście osób. Podłogę pokrywał gruby czerwony dywan. Gęsto rozmieszczone lampy, rzucały ponure cienie na ciemne ściany.

- A oto i mój syn – mężczyzna położył mi rękę na ramieniu i przemówił do zgromadzonych.

Po sali rozległy się niezadowolone pomruki niektórych obecnych.

-A nie jest przypadkiem za młody? Myślę, że powinien to być ktoś z większym doświadczeniem – odezwał się starzec, siedzący najbliżej.

-Luke skończył niedawno osiemnaście lat i doskonale się nada do zadania – zostawał przy swoim. - Jeszcze jakieś zastrzeżenia? Nie? No to idziemy dalej.

-Ee... Ojcze, ja nie za bardzo wiem o co chodzi – powiedziałem po cichu.

-Wytłumaczę ci później, teraz jesteś najwyraźniej zmęczony. Idź do domu, przy śniadaniu cię o wszystkim poinformuję – odparł z wyraźną troską w oczach.

    Odwróciłem się i otworzyłem drzwi. W progu jeszcze raz się obejrzałem po pokoju i go opuściłem.

Odchodząc słyszałem podniesione głosy o jakimś planie, w którym miałem uczestniczyć. Byłem zbyt zmęczony, by zastanawiać się o czym jest tamta narada. Poruszałem się powoli korytarzem. Pokonałem sporą ilość schodów nim wyszedłem na zewnątrz. Rześkie powietrze owiało mi twarz. Zapiąłem czarną kurtkę, którą miałem na sobie i spojrzałem na niebo pokryte chmurami. Westchnąłem. Miałem tak wielką nadzieję, że będę mógł zobaczyć księżyc, który nie pokazywał się od tygodni. Rozczarowany postanowiłem wrócić do domu i położyć się spać. Nie miałem daleko. Po pięciu minutach przedzierania się przez las doszedłem do dużego domu. Ogromne podwórko wydawało się nie mieć końca. Wokół budynku rosły drzewa dające cień. Pod niektórymi z nich znajdowały się ławki. Wszystkie światła były pogaszone, co świadczyło o tym, że reszta domowników już śpi.

      Po cichu, by nikogo nie obudzić, dostałem się do środka i poszedłem do swojego pokoju. Mijając łóżko oraz małą biblioteczkę zatrzymałem się i ściągnąłem kurtkę. Odłożyłem ją na krzesło, z którego zabrałem książki i postawiłem je na swoim miejscu. Nie miałem zwyczaju po sobie sprzątać o tej porze, ale nigdy nie mogłem patrzeć jak książki walają się nieszanowane. Wiele ludzi uważa, że przez to jestem odrobinę dziwny, ale nie obchodzi mnie ich zdanie.

      Otworzyłem drzwi po lewej stronie i wszedłem do łazienki. Wziąłem szybki prysznic, przebrałem się w piżamę i umyłem zęby. Gdy wróciłem do pokoju, położyłem się i okryłem miękką pościelą.

Zasnąłem.

______________________
Rozdział pierwszy gotowy. Za tydzień najprawdopodobniej kolejny. ;) Zachęcam do komentowania.