2. Sen

Lisa

   Siedziałam na łóżku i bezmyślnie patrzyłam się w okno. Myślami wracałam do wspomnień z dzieciństwa, tych dobrych i tych złych. Pamiętałam, jak mama co wieczór śpiewała mi kołysankę. Miała piękny głos. Mogłaby występować publicznie. Kochała muzykę, ale ja byłam dla niej ważniejsza i nie chciała mnie zostawić. Zawsze przy mnie była i pilnowała mnie jak oka w głowie. Przez całe życie żałowałam, że mama poświęcając cały swój czas mnie, zrezygnowała z rozwijania się muzycznie. Babcia też czasem podśpiewywała, ale tylko w święta. U nas w rodzinie tylko tata pracował. Wystarczało nam na wszystko, ponieważ jego pensja była bardzo wysoka, a przynajmniej wystarczająco duża, by pokryć wszystkie wydatki.
     Drzwi się otworzyły, a starsza kobieta weszła do pokoju z kanapkami na talerzu i apteczką. Odłożyła jedzenie na szafkę nocną i usiadła obok mnie. Ujęła moją stopę w ręce i delikatnie położyła na poduszce. Z białego pudełeczka wyjęła Altacet i bandaż elastyczny. Po niespełna pięciu minutach moja kostka była już usztywniona, a ból powoli przemijał. Wracał jednak nawet przy najmniejszym ruchu. Nie miałam ochoty rozmawiać, a babcia zapewne to zauważyła, bo zostawiła mnie w spokoju. Gdy zbliżała się do drzwi szepnęłam tylko: - Dziękuję.
     Gdy zostałam sama, przebrałam się w krótką piżamę i położyłam do łóżka. Nie mogłam zasnąć, bo bałam się koszmarów, które dręczyły mnie już od dwóch tygodni. W kółko miałam ten sam sen. Jedyne co się w nim zmieniało to „jakość”. Z każdą nocą wydawał się bardziej realny. Czasami zdawało mi się, że dzieje się to naprawdę.

     Przekręciłam się na drugi bok i zamknęłam oczy. W myślach powtarzałam sobie, żeby tym razem nic mi się nie śniło. Powoli zapadałam w sen i traciłam kontakt z rzeczywistością. Koszmar owładną mną i nie miałam drogi ucieczki. Starałam się jakoś obudzić, ale wszystko na marne.

    Biegłam przed siebie. Nie wiedziałam dokąd zmierzam, ale czułam, że muszę uciekać. Otaczający mnie las wydawał się podejrzany. Wszędzie czułam czyjąś obecność. Nagle obok mnie pojawiła się  biała ręka. Próbowała mnie dotknąć, ale przeniknęła przez moje ciało. W mroku pojawiło się ich setki. Wróg, który mnie ścigał dopadł mnie i próbował złapać. Starałam się zachować zimną krew, jednak instynkt podpowiadał mi, że to już mój koniec. Nogi odmawiały mi posłuszeństwa i upadłam na ziemię. Zasłoniłam twarz rękami i czekałam. Przez dłuższy czas nic się nie działo, więc odważyłam się rozejrzeć dookoła. Wydałam z siebie stłumiony okrzyk i próbowałam się podnieść. Wokół mnie stała duża grupa czegoś, bo nie można było tego nazwać ludźmi. Stwory wyglądały jak zombie, ale unosiły się piętnaście centymetrów nad ziemią. Zamiast głowy miały nagie czaszki zwierząt. Gdy tylko podniosłam ręce w geście obronnym, ruszyły na mnie powoli. Coś jednak sprawiało, iż nie bałam się ich tak bardzo, jak na początku. Usłyszałam lekki szelest liści na drzewie, pod którym stałam. Potem czyjeś ręce oplotły mnie ciasno w pasie i podniosły do góry. Zamknęłam oczy i wstrzymałam oddech. Gdy moją twarz owiał orzeźwiający wiatr uświadomiłam sobie, że znajduję się na szczycie drzewa. Odetchnęłam spokojnie i uwolniłam się z uścisku nieznajomego. Chciałam zobaczyć kto jest moim wybawcą, ale mężczyzna miał odwróconą głowę. Podeszłam do niego z nadzieją, iż zobaczę twarz.      Obudziłam się cała mokra. Podniosłam się na łokciu i oddychałam głęboko. To było straszne. Choć wiedziałam, że nic mi już nie grozi, nie mogłam opanować drgawek. Zdziwiło mnie jedynie zakończenie snu. Pierwszy raz odkąd miałam koszmary, ktoś mnie ratował z opresji. Byłam zła na siebie, że nie zobaczyłam kim był tamten mężczyzna.

     Za oknem już świtało, więc sprawdziłam która godzina. Była czwarta czterdzieści osiem, ale ja nie miałam zamiaru dalej spać. Wstałam i podeszłam do okna. Zapomniałam o kostce i przeszywający ból powrócił. Oparłam się o parapet i oglądałam wchód słońca.

Luke

 

- Luke, jak skończysz jeść, przyjdź do mojego gabinetu – zwrócił się do mnie poważnym tonem, ojciec.

- Dobrze – odpowiedziałem i kończyłem śniadanie. Poczułem na sobie ciekawskie spojrzenia mojego rodzeństwa – Annabeth i Dihrena. Bliźniaki mieli dwanaście lat. Uważani byli za największych psotników w wiosce, ale w domu zachowywali się jak aniołki.

     Po posiłku, odłożyłem naczynia do zlewu i wszedłem po schodach na górę. Minąłem wiele pokoi dopóki dotarłem do właściwych drzwi. Otworzyłem je i zająłem miejsce na kanapie. Pomieszczenie wystrojone było w kolorze brązowym i zielonym. Ciemne zasłony sięgały podłogi, na której leżał duży, puszysty dywan. Pod ścianą naprzeciwko mnie stały dwa fotele i dębowe biurko.

     Nie czekałem długo na ojca. Pojawił się kilka minut później. Zamknął drzwi i podszedł do stojaka z mapami. Wyjął jedną, obwiązaną czerwoną wstążką. Gestem przywołał mnie, abym usiadł na jednym z foteli, a sam zajął miejsce za biurkiem. Rozłożył mapę.

- Wiem, że niedawno skończyłeś osiemnaście lat i pierwszy raz wyjdziesz poza granice wioski, ale moim zdaniem jesteś najbardziej odpowiedni. Będzie ci łatwiej ze względu na wiek – zaczął ojciec rysując linie na mapie.

- Ale o co chodzi? - zapytałem lekko zmieszany.

- No tak, jeszcze nic nie wiesz – westchnął mężczyzna i zaczął mi tłumaczyć: - Wczoraj na naradzie układaliśmy plan przeniesienia tutaj pewnej osoby. Nie ma ona jeszcze odpowiedniego wieku, więc o niczym nie wie. Jednak w tym roku będzie miała urodziny i trzeba ją tu sprowadzić.

- Ale kto to jest i po co to wszystko? Przecież wielu naszych ludzi żyje normalnie w wielkich miastach – zdziwiłem się.

- Nie mogę ci wszystkiego powiedzieć. Twoje zadanie jest takie: pojedziesz w to miejsce – powiedział wskazując małą czarną kropkę na mapie. - Kupiłem ci tam domek niedaleko mieszkania tej dziewczyny – podsunął mi jej zdjęcie i mówił dalej: - To o nią chodzi. Masz się jej nie pokazywać przez pewien czas. Będziesz miał też fałszywe dane, aby nikt nie wiedział kim jesteś naprawdę. Znalazłem ci także pracę. Na szczęście właściciel sklepu z przynętami zgodził się, abyś pracował tylko w godzinach szkolnych. Dzięki temu, jak dziewczyna tam wejdzie, ciebie już nie będzie. O czymś zapomniałem? Ach tak. Masz pilnować tej dziewczyny jak oka w głowie. Jeśli zobaczysz coś niepokojącego, zadzwoń do mnie. W najgorszym wypadku interweniuj. Wyjeżdżasz za dwa dni. To chyba tyle. Masz jakieś pytania?

- Jak na ma na imię? - zapytałem z uśmiechem na ustach.

- Dowiesz się w swoim czasie – ojciec pokręcił głową wybuchając śmiechem. Wiedział, że jego syn nigdy się nie zmieni. Chwilę później dodał: - Ale pamiętaj. Masz działać z ukrycia. Nie podawaj swoich prawdziwych danych.

- Tak, tak. Nie rozumiem tylko, dlaczego mam się ukrywać – przeczesałem dłonią gęste włosy i wygodniej usiadłem w fotelu.

- Nie muszę chyba tłumaczyć, kto to jest Davo, bo pewnie już wiesz. Jeśli on cię zobaczy ułatwimy mu zadanie, ponieważ ma taki sam cel co my – odparł nieco ciszej pan domu, po czym zwinął mapę i odłożył ją na swoje miejsce. - A teraz idź do Mike'a. Aż do wyjazdu będziesz z nim trenował.

- Dobrze – odparłem i wyszedłem z pokoju.

     Udałem się prosto do sali treningowej, znajdującej się dwieście metrów od domu. W pomieszczeniu siedział już mój trener. Miał zaledwie dwadzieścia trzy lata, ale był najlepszy w walce z całej wioski. Uczył wielu, ale tylko garstce udawało się zdać jego egzamin.

- Witaj Mike – przywitałem się.

- Cześć. To co, zaczynamy? - odparł, szukając odpowiedniej broni.

Skinąłem głową i rozłożyłem matę. Mike przyniósł mi kilka rodzajów broni: sztylet, maczugę, miecz i nieznany mi jeszcze długi nóż.

- Nie będę od ciebie wymagał nazwy tej broni, ponieważ jest tak skomplikowana i trudna do wymówienie, że nawet ja mam z tym problemy. Powiem tylko do czego służy i nauczę cię, jak należy się tym obsługiwać. Walczy się nim tak samo jak sztyletem, z różnicą taką, iż jest nieco od niego dłuższy. Jednakże, kiedy sztylet zostanie wbity w ciało, nic więcej się nie dzieje, natomiast kiedy to ostrze znajdzie się w ciele – Mike wskazał broń, o której opowiadał. - Wystrzeliwują z niego kolejne ostrza tworząc koło. Aby usunąć całą broń, trzeba ją wyciąć. Na razie będziesz ćwiczyć z atrapą, by nie zrobić sobie krzywdy – dodał.

     Długo ćwiczyłem nim załapałem wszystkie techniki. Na pierwszy rzut oka wydawałoby się to łatwe, ale w praktyce było znacznie gorzej. W sali było gorąco, więc zdjąłem koszulkę. Na ten widok, Mike uniósł brew, ale nic nie powiedział, na co ukazałem wszystkie zęby w szerokim uśmiechu.

       Zrobiliśmy przerwę dopiero w czasie obiadu. Nie poszedłem do domu na posiłek, bo wiedziałem, że z pełnym brzuchem nie dam rady dalej ćwiczyć, a mama nie wypuści mnie póki nie zjem całego dania. Trener pewnie zauważył, iż nie zamierzam nigdzie wychodzić i rzucił mi kanapkę. Podziękowałem mu i od razu zabrałem się do jedzenia.

_______________________________________

Rozdział mi się nie podoba, ale trudno. Pisałam go dwa razy, lecz i tak mi nie wyszło. Zapraszam do komentowania.